hani bazı kızlar var,hiç kin gütmezler hemen unutuverirler.iyilik melaikeleri gibi dolaşırlar ortada.ben öyle değilim arkadaş.ben özellikle canım yanarsa,tam bir şeytan kesilebiliyorum.beni üzen,kızdıran,kalbimi kıran her kimse onun kuyusunu kazmaya çalışıyorum.bazen sadece evrene onun için kötü enerji göndermekle yetinirken,bazen de onun canını acıtacak şeyler yapmak hoşuma gidiyor.eski sevgilinin karşısına yeni sevgilinle çıkmak gibi mesela.eski sevgilinin suratının aldığı şekli görmek çektiklerini unutturmasa da,zamanı geri almasa da iyi hissetiriyor insanı."al işte" demiş kadar oluyorum "al işte,şimdi üzülmesi sırası sende".ve gördükçe benden sonra insanların çöküşünü,çırpınışlarını içten içe seviniyorum.napayım,ben intikam almayı seviyorum!

halbuki kırmasalar hiç kalbimi,o zaman işi böyle çocuk gibi sıraya koymucam.ama bi kere mızıkçılık yapıldı mı,tüm oyunun tadı tuzu kaçıyor işte.