İddia ediyorum,her kadın ayakkabı manyağı olarak doğar.Bu özellikle büyüdükçe kaybedebilir.Ya da daha büyük bir aşkla sever ayakkabılarını.İlham alır onlardan, hayata dair.Topuklusu,hayatındaki estetik duruşuna rağmen acı veren insanlar gibidir.Babeti ise,işi,evi,olmazsa olmazlarıdır.

Kimisinin hayatından çok işidir ayakkabılar..İçlerindeki bu ayakkabı aşkını değişik form ve renklerde diğer aşıklara sunarlar.Kimisi ise koleksiyoncudur.Her markadan bir tane bulundurur,bakarsın bir gün lazım olur :)

Ben mi?Ben de herkes gibi bu duyguyla doğdum ve zamana da karşı durdum bunu köreltmemek için.Bazen zorlandığım anlar oldu,boşverdim ayakkabılarımı.Bazen de ayağımda paralanana kadar giydiğim Converselerimle uzun süreli beraberliklerim.Sonra topuklularla tanıştım.Pofuduk terliklerle aynı rahatlığı sağlamadığını anladığımda,bir de -yapı gereği iri bir insan olduğum için-topuklularla daha iri gözüktüğümün farkına vardığımda,arama bir mesefa koydum.Topuklu ayakkabılar olmadan yaşayabilirdim.Ve pekala da yaşıyorum aslında.Tabi özel günler ve stajlarda giymek üzere aldıklarım var.Onlarla da anlaşmamızı bozuyor değilim.Bunun dışında çiziyorum,tasarım değil benimkisi.Sadece daha önce tasarlananları resmetmek-sadece ayakkabı için geçerli-.Ayakkabılar bana konfor vermese de ilham veriyor.Ve kışın şık askerleri,çizmeler.Onlar benim de gözbebeğim.En az iki tane edinilmesi zorunlu çeşittir,çizme.Ben de yeni bir tane daha aldım,bu kış da kuralı bozmadım.Koyboy çizme...şahane ;)