bir gün bi ayakkabıcıya girdim.ve leopar desenine bayıldığım için bu leopar babetleri aldım.o kadar içime sinmişti ki ilk aldığımda.nihayet dedim.hayatımın babetini buldum.

çok rahat gibi görünmesine rağmen ilk giyişimde tabir-i caizse ayaklarımın içine sıçtı.ama ben akıllanmadım.ilk kez giydim diye öyle oldu.bi daha olmaz dedim.her seferinde "bu sefer acıtmıcak" diye diye inadına giydim ayakkabılarımı.sonuç her defasında hüsran.

işte bu babetler gibi ilk başta hevesle koştuğum,içime sinerek edindiğim her arkadaş sonradan canımı yakıyor.ben her seferinde hatalarını görmezden geldikçe hata üstüne hata yapıp beni incitmeye devam ediyorlar.başlarda en çok sevdiklerim sonrasında beni en çok üzenler oluyor.

en sonunda da modaları geçince,canımı fazla yakınca onlar,benim tarafımdan unutuyorlar.başka babetler alıyorum,başka arkadaşlar ediyorum.ama içimdeki insanlara karşı güven duygusu azalıyor.insanlara güvenmeye çekinir oluyorum.

her neyse sonuçta onlar da beni kaybediyorlar,di mi ama? ;)