Merhabalar sevgili okuyucu!

Günlerdir bloguma hiç birşey yazmıyorum,farkındayım.Ama bu sefer ödevim vardı,sınavım vardı,bık bık bahanelerim yok.Bu sefer yazmamayı kendim seçtim.Çünkü ülkem insanlık savaşı verirken hangi ünlü hangi marka don giymiş,kimin topuğu kırılmış,Karl Lagerfeld ne tasarlamış umrumda değildi! 20 gündür benim için önemli olan tek bir şey vardı,o da Gezi Parkında başlayan ve tüm ülkeye yayılan DİRENİŞ!

Benim için moda Kırmızılı Kadın'ın elbisesinden ibaretti.Aksesuar olarak çArşı atkıları, parfüm olarak Talcid ve sirke kokularını tercihimdi.

Şaka bir yana,amaç "istesek şunu yaparız." "istesek bunu yapardık" diyenlerin öyle her istediklerini yapamayacaklarını,Türkiye'nin demokratik bir ülke olduğunu -topluluk(binler,onbinler) halinde yürüyerek ve sloganlar atarak hatırlatmaktı.Gezi Parkı ile başladı,dalga dalga tüm Türkiye'ye yayıldı.Buna rağmen sinek ilacı misalı gaza boğulduk,şiddet gördük.7000den fazla yaralandık,4 kişi öldük!!!

Ama bunun yanında bir kaç cümleyle anlatılamayacak,destansı bir birlik beraberlik kazandık.Ayrım yapmaksızın,bölünmeksizin hepimizin kardeş olduğunu tekrar hatırladık.Birbirini tanımayan insanların birbirine nasıl yardım eli uzattığını gördük.Gezi Kütüphanesini,Kuğulu Kütüphanesini kazandık biz bu direnişten.Orantısız zekamız ve kara mizahımızla ağlanacak halimize güldük zaman zaman.Ama umudumuzu kaybetmedik,tekrar umut etmeyi öğrettik herkese.Bizi ATA'mız tarafından emanet edilen bu ülke için,güzel günler için direndik.

Biz 90 kuşağının gençleri devlet büyüklerini biraz kızdırdık sanırım :). Attığımız tweetlerle dünyayı ayağa kaldırdık çünkü! :)

Gezi Parkı mizahının özeti benim için bu :